Afscheid Nemen Bestaat Niet: Bericht van Mama

Kleine meisjes worden groot!

Op de valreep dan toch nog het beloofde verslag van de drukke, drukke, drukke moeder uit het stressvolle Nederland. Sorry dat het zo lang op zich heeft laten wachten. Ik kwam vanuit Afrika terug met een goed voornemen: Ik laat me nooit meer gek maken door alles wat moet, en geef mezelf genoeg tijd en ruimte voor alles wat echt belangrijk is in mijn leven. Niet stressen, niet rennen en vliegen, maar de wijze lessen die ik heb geleerd tijdens de reis in mijn oren knopen en er naar gaan leven. Tja…………………………. En dan begint het gewone leven weer 

Vandaag precies 13 weken geleden is ze vertrokken, onze Myrthe.
En nu het einde van dit avontuur bijna in zicht is, wil ik stiekem toch even van dit moment gebruik maken om te vertellen hoe apentrots ik ben op die griet.

Hoe kort is het immers geleden dat Myrthe in 4 HAVO op uitwisseling ging naar Barcelona?
Huilend en overgevend de bus in, en stikkend van de heimwee aan de telefoon, of ze alsjeblieft naar huis toe mocht? Ze had vooraf al aangegeven liever niet te willen en niet goed te durven, maar ik had wat druk uitgeoefend en aangegeven dat het goed voor haar was om zich over deze angst heen te zetten en het gewoon toch te doen. God, wat had ik een spijt daarvan, toen ik dat zielige hoopje mens huilend en snikkend zag vertrekken. Wat voor een moeder was ik, dat ik dat mijn kind aandeed?

En hoe kort is het geleden dat Myrthe thuis kwam te zitten van school, omdat het gewoon niet meer ging? Haar smetvrees en dwanghandelingen hadden haar volledig in de ban, en ze durfde amper de deur meer uit. Een lange periode van opkrabbelen en weer terugvallen, hulp zoeken en zaken op een rijtje zetten, zoeken naar de juiste weg, naar oplossingen en naar manieren om er mee om te gaan, volgde. Een lange, zware tijd, waarin we met zijn allen hebben gezocht naar de juiste balans tussen ondersteunen en juist niet aan toegeven. Een tijd waarin ze heel hard geworsteld heeft met zichzelf en geknokt om er bovenop te komen. En hoe vaak heb ik me ’s nachts afgevraagd of het wel goed zou komen?

En dan is het ineens najaar 2014. Het jaar waarop Myrthe haar besluit heeft genomen: Papa, mama, ik ga stage lopen in het buitenland! Nee, niet naar iets Westers, niet naar iets binnen Europa, niet naar een land waar de omstandigheden vergelijkbaar zijn met hier, de uitdaging moet echt groter zijn.
En dus koos ze Ghana!

Ghana, waarvoor je maar liefst 15 inentingen nodig hebt als je daar zo lang heen gaat.
Ghana, omringt door landen waar ebola de hele samenleving plat kreeg.
Ghana, waar elke dag de stroom een paar uur uitgaat, omdat er niet voor het hele land genoeg is.
Ghana, waar je je kleding met de hand moet wassen, in een teiltje, bij een waterput.
Ghana, waar de wegen vol zitten met enorme kuilen en gaten, als er al überhaupt asfalt is.
Ghana, waar de school geen ramen heeft, geen deuren, geen materialen en ook geen wc.
Ghana, waar de leraren en ouders de kinderen slaan met houten latjes.
Ghana, waar nauwelijks verse groenten te koop zijn en het vlees niet te vertrouwen is door de hitte.
Ghana, waar ziektes heersen waar wij nog niet eens van gehoord hebben.
Ghana, waar de gemiddelde stagiaire minimaal 4 kilo afvalt door opgelopen virussen en bacteriën.
Ghana, waar het ook in de nachten tegen de 30 graden is, en je ventilator niet werkt zonder stroom.
Ghana, waar heel veel mensen heel erg arm zijn en onder barre omstandigheden wonen.

Argumenten van onze kant kwamen niet binnen. Onze kleine meid had haar keuze gemaakt: Dit moest het worden, en hier ging ze het doen! Punt uit!
In de maanden die volgden werden voorbereidingen getroffen, subsidies aangevraagd, visa geregeld, spullen ingezameld en noodrantsoenen aangelegd. Gelezen over de bestemming, contacten gelegd, informatie ingewonnen en voorbereid.
Het lage gewicht van Myrthe was een bron van zorg, dus werd nog een diëtiste bezocht, werd ze volgepropt met goed eten met veel voedingswaarde, werden vitaminepillen aangeschaft, diarreeremmers en voedingssupplementen.
En tot slot werden er koffers vol gepakt met benodigdheden, handigheden en aardigheden. Medische hulpmiddelen, etenswaren, hulpgoederen, schoolspullen, en bergen en bergen adviezen, goede raden, lieve wensen, kaartjes, foto’s en briefjes.

En afgelopen 21 maart: Daar ging ze dan!!!
Dat loslaten is wel even een dingetje hoor! Daar ben ik geloof ik niet de allerbeste in 
En in afscheid nemen zijn we geen van allen goed! U kunt zich allen iets voorstellen bij de stapels zakdoekjes en donkere, camouflerende zonnebrillen, zonder dat ik dat nog uitgebreid hoef te beschrijven, toch???

Maar het afscheid was niet voor zo heel erg lang, want gelukkig waren we in de gelegenheid haar halverwege de stage op te gaan zoeken. Natuurlijk een fantastische kans om een land te ontdekken waar je anders nooit zou komen. Maar ik geef eerlijk toe dat ik ook met eigen ogen wilde zien of het haar wel goed ging, en of ze het wel redde daar in dat verre, vreemde land.
Ja, ja, ik weet het wel……………… loslaten!!! Maar loslaten mag toch zeker ook wel met kleine stapjes tegelijk, en met nog een klein reddingslijntje achter de hand????

En daar stond ze dan!!!
Ons kleine meisje was enorm gegroeid in die korte tijd. Met haar 1 meter 66 stond ze haar mannetje, alsof ze nooit anders had gedaan! Deals werden gemaakt over allerlei zaken, aankopen en transportmiddelen, en waag het niet ons Myrtje te belazeren, want dan heb je een probleem!!! De talloze mensen die iets van je willen, omdat je natuurlijk rijk en blank bent, werden vakkundig afgepoeierd. En aan ons werd heel duidelijk uitgelegd wat we beter wel en niet konden doen, omdat zij en Amber al ingeburgerd waren en precies wisten hoe het werkt in Ghana. Zij noemden zichzelf Ghanezen, en wij waren de toeristen!
Alle gebruiken en gewoonten werden ons uitgelegd, er werd heel veel kennis gemaakt en er werden ingewikkelde Ghanese handshakes gedaan met talloze mensen en kinderen die al naar onze komst hadden uitgekeken. Overal waar we kwamen werd haar naam geroepen: Myt, Myt, Madam Myt!!! Een blanke beroemdheid in Ghana! Wauw!
Het werd een fantastische reis, waar we met zijn allen enorm van genoten hebben en die diepe indruk heeft gemaakt. Geen standaard reis. Er waren ontberingen, en soms was het serieus afzien, dat zal ik niet ontkennen maar er waren daartegenover zoveel prachtige momenten en schitterende belevenissen, dat we het geen van allen ooit zullen vergeten.

Bij het met eigen ogen zien van het dorp waar de dames les geven, en het schoolgebouw waarin dat gebeurt, heb ik echt moeten huilen. Een compleet andere wereld, die je alleen herkent van filmpjes op televisie. Je weet wel, die met zo’n girorekeningnummer eronder…….
Maar dan wel tegen een achtergrond die zo paradijselijk mooi is, dat het contrast bijna te groot is om te kunnen bevatten. En wat te denken van die smoezelige kindjes, met vieze, kapotte kleding, op blote voetjes, maar met een glimlach die de zon laat verbleken! Nogmaals: het contrast is niet te bevatten.

We hebben ook gesprekken gehad met elkaar (heerlijk als je nergens bereik en wifi hebt, dan praat je weer eens met zijn allen ), over de grote verschillen tussen opgroeien daar en hier. Is wat wij noemen ontwikkeling en beschaving en persoonlijke groei en alles nastreven wat maar haalbaar is en het uiterste uit jezelf halen wel het ultieme geluk? Is alles wat wij hebben in het rijke Westen wel echt rijkdom?
Of zijn wij onderweg ook dingen verloren die de ware kern van het woord rijkdom raken? Rennen wij niet met zijn allen, op weg naar onze te behalen doelen, aan een heleboel dingen voorbij die er werkelijk toe doen? Prachtige discussies, waar we nog heel lang met elkaar over door kunnen gaan. Wat we zeker ook moeten blijven doen wat mij betreft. Als we er tenminste tijd voor hebben, want je weet het……. Druk, druk, druk!

Myrthe heeft gelijk gehad toen ze aangaf dat naar Ghana gaan de beste beslissing van haar leven was. Want:

Ghana, is een schitterend mooi land met prachtige natuur.
Ghana, heeft inwoners die zo breed kunnen lachen dat hun hele gezicht openbreekt.
Ghana, zit vol verrassingen, niets is vanzelfsprekend, en er gebeurt altijd iets onverwachts.
Ghana, is een land waar de mensen alles met elkaar delen, ook al hebben ze geen moer.
Ghana, heeft de meest prachtige stoffen en kleurrijke kleding die je ooit gezien hebt.
Ghana, is een land waar het leven uitgebreid gevierd wordt, zodra daar een reden voor is.
Ghana, is ook een land waar de dood en het leven wat je gehad hebt uitgebreid gevierd wordt.
Ghana, is een land waar je je welkom voelt en waar mensen oprecht blij zijn je terug te zien.
Ghana, is een land waar de kinderen van niets iets maken en nog overal van genieten.
Ghana, het land waar Myrthe verliefd op is geworden, en ik kan alleen maar zeggen: terecht!!!

Tja, kleine meisjes worden groot.
Mijn kleine meisje is groot geworden, daar in het verre Afrika. Ze heeft haar hart gevolgd en haar koers gekozen, en dat kan ze prima zelf.
Met die wetenschap en dat vertrouwen is loslaten ietsje minder moeilijk geworden……………. Maar wel met de nadruk op ietsje!!!

Neem je tijd om afscheid te nemen Myrtje, want dat zal je niet meevallen. Ik wens je daar heel veel sterkte mee.
En daarnaast wens ik je vooral dat je al die Afrikaanse wijsheid en rust die je in Ghana hebt geleerd, blijft vasthouden in Nederland. Hou je Afrikaanse hartje kloppend en laat je nooit meer gek maken door de woorden druk, druk, druk!

Wij wachten je op met open armen lieve Afrikaanse schat.
Tot over twee nachtjes.

Mama.