Ik kom jullie bijna knuffelen!

Akwaaba readers,

Long time no blog! Zoals jullie allemaal weten heb ik hoogstaand bezoek gehad van mijn liefste familieleden uit Nederland. Vijftien dagen feest!! Een aantal traantjes bij het weerzien en nog iets meer traantjes bij het afscheid. De dagen zijn omgevlogen!

Nu heeft mijn lieftallige moeder een heel mooi reisverslag bijgehouden dat ik graag zou uploaden, zodat jullie Ghana door de ogen van een nieuwkomer kunnen zien. Er waren namelijk nogal wat verschillen in beleving qua luxe en comfort. Zo kwamen we de eerste nacht in Accra aan: een kingsize bed met zeven kussens en een werkende douche! Voor Amber en mij de meest luxe kamer die we ooit in Ghana hebben gezien. Voor de nieuwkomers waren er toch echt een paar aanpassingen nodig, zoals de draaiende kraan in de wastafel of het koude water dat druppelend uit de douchekop kwam. Een echt Ghanees ontbijt bestaande uit een vegetable omelette met suikerbrood ging er gelukkig wel in! Het reisverslag van de wereldberoemde schrijfster Birgit van Oosterhout hebben jullie nog tegoed. Jullie weten hoe dat gaat: druk, druk, druk in het stressvolle Nederland!

Ook mijn familie heeft nu kunnen merken, reizen in Ghana is anders dan reizen in Spanje. Allereerst zijn er de trotro’s. Voor mij nooit een probleem, maar voor iemand van 2 meter krijgt het begrip beenruimte toch een andere betekenis. Tijd blijft een puntje van kritiek. De taxi komt er écht bijna aan, horen we de Ghanees aan de andere kant van de lijn zeggen. En ja hoor, na anderhalf uur wachten komt hij inderdaad aanrijden! Ongedierte kan ook best eng zijn, al heeft Kyra zich heel stoer gedragen met alle hagedissen om haar heen. Opdringerige verkopers, de hitte, het drinken uit waterzakjes en de eeuwige drukte in Accra winnen het gelukkig toch niet van de schoonheid van dit prachtige land.

Vanuit Accra hebben we eerst ons dorpje bezocht, hometown Ada Foah. Nu kon ik toch eindelijk de school, Maranatha en de Beach Camp laten zien. Slapen in de hutjes op de Beach Camp is niet iedereen goed bevallen, maar het wakker worden en douchen in de rivier was dan toch weer een mooie ervaring! Na Ada zijn we doorgereisd naar de Shai Hills en Kokrobite, een mooi natuurgebied en het rastadorp. Een relaxed weekendje waar alle Drakesteintjes goede indrukken hebben achtergelaten!
Vertrokken uit de rust van de rasta’s op naar de zeewind van Cape Coast. Onze historische kennis over de slavernij in Ghana is weer up-to-date na ons bezoek aan beide slavenforten, Elmina Castle en Cape Coast Castle. Voor wat afleiding na dit heftige stukje geschiedenis hebben we stoer een krokodil geaaid (met zweethanden, ik geef het toe!) en ons leven geriskeerd door over hoge touwbruggen te lopen in Kakum National Parc. Samen met Yoran dansen op de touwbruggen was zeker een van mijn hoogtepunten! Prachtige natuur, fijne mensen om me heen en mijn dag kan niet meer stuk!
Na Cape Coast zijn we terug naar Ada Foah gegaan om vervolgens verder de Volta Region in te gaan. Next stop: Wli Falls. Naar mate we verder naar boven rijden verandert de natuur in een bosrijk, groen gebied met échte Afrika bomen. Onderweg hebben we nog eens stoer gedaan en zijn we op zoek gegaan naar apen.
Een toch van zeker anderhalf uur, maar dan heb je ook wel twee apen aan je arm hangen! Als kers op de taart een zware, uitputtende, spierpijn kwekende tocht van twee en een half uur naar de Wli Fall. Groot compliment voor alle lopers; het was heel zwaar! Het uitzicht en het koude water van de waterval waren een plus!
Beetje jammer dat de tocht naar beneden net zo lang duurde.. over die drie dagen spierpijn zal ik niks zeggen!
Vanuit Wli was het alweer tijd om voor de laatste keer naar Ada te reizen. Een dagje op Maranatha waarbij we, tijdens het georganiseerde voetbaltoernooi, alle ingezamelde voetbalpakjes hebben kunnen weggeven. Moeilijk, want er is nooit genoeg. Mooi, want ik zie nog steeds voetbalpakjes (al helemaal zwart weliswaar) rondlopen op de Beach Camp. Ook hebben een aantal leerlingen, die een pakje hebben bemachtigd, dit vrijwel altijd onder hun schooluniform aan. Vol trots doen ze het bovenste knoopje van het uniform open en met een brede lach te laten zien dat ze het écht dragen!

Ik ben heel trots om te zien hoe goed mijn familie zich heeft weten te redden in mijn nieuwe favoriete land. Het went zo snel om weer met z’n allen te zijn dat afscheid nemen alweer heel pijnlijk was. De irritante grapjes van Yoran, de rugje kriebelings en kusjes van Kyra, de trotse woorden van Edwin en de knuffels van mijn liefste Mama heb ik de eerste twee dagen na hun vertrek toch stiekem wel gemist. Gelukkig begon het echte leven weer en kunnen we allemaal terugkijken op een mooie, interessante, gezellige reis!

De afgelopen twee weken zijn de twee blanke juffen alweer hard aan het teachen. Na vijf ongestructureerde weken op school, lijkt er nu iets meer inzet getoond te worden. Wij zijn eindelijk begonnen met lessen geven die we zelf voorbereiden. Samen met het team van leraren is er besloten dit semester te focussen op reading comprehension, ofwel begrijpend lezen. De kinderen hier kunnen slecht lezen, maar begrijpen er al helemaal niks van! Een echte uitdaging. Gelukkig tonen de kinderen wel inzet en zijn ze heel blij dat ze eindelijk de kans krijgen om hun lezen te verbeteren.

Dan nu even wat slecht nieuws. Ook ik ben officieel ziek geworden! Vanaf donderdag (niet schrikken, ik ga nog niet dood) heb ik last van de Afrikaanse buikgriep. Twee dagen plat en het gaat al stukken beter! Beetje jammer dat mijn gekweekte Afrikaanse vetjes nu iets verminderd zijn, maar gelukkig heb ik nog vier weken om met een lekker kontje thuis te komen. De tijd begint nu toch wel erg snel te gaan. Vanavond is het laatste feestje met Willie. Jammer genoeg vliegt een van de vier Banahouse blafono’s maandagavond naar huis. Over dat afscheid gaan we nu nog niet nadenken. Eerst gaan we nog even de Beach Camp op z’n kop zetten!

Over 4 weken ben ik alweer geland op Schiphol en begint het echte leven weer. Ondanks dat ik een paar hele knappe mensen een tikkeltje begin te missen, wil ik nog niet denken aan mijn terugkomst. Het is hier nog veel te leuk! Nog vier weken hard aan de slag op school en nog wat goede feestjes en dan is het inderdaad tijd om naar huis te komen.

Geniet nog van de rust in Slot Drakestein,
Geef Oma een hele dikke kus van mij (ik weet dat je al mijn reisverslagen tien keer leest, ik denk ook aan jou!),
Doe extra lief tegen mijn tweelingzusje en geef mijn knappe vriendinnetje heel veel kusjes en knuffels,

Dan denk ik dat jullie het nog prima een maandje redden!

Love you all,
Soon to be Negerin Myt