Berichtje van een 20-jarige Afrikaan

Welkom leuke, lieve, favoriete lezers,

Hier weer een bericht van jullie 20-jarige Afrikaan. Uiteraard zal ik jullie de details van mijn verjaardag niet onthouden, maar ik zal beginnen bij waar ik geëindigd ben: de examenweek.

Maandag 13 maart ‘zouden’ we namelijk beginnen met de examenweek. Deze was overigens al een week uitgesteld, dus het werd eens tijd. Amber en ik kwamen op school aan: geen examens. De hele dag hebben we niks uitgevoerd. Een aantal kleine lesjes gegeven, maar de kinderen wilden natuurlijk examens. Ze hadden geleerd, waren zenuwachtig en wilden starten.
Maandag ging niet lukken. De examens waren namelijk niet geprint. Daarbij kwam dat er een heleboel examens nog niet eens uitgetypt waren. Dinsdag dan? Met iets minder goede moed liepen we het schoolplein op. De gebruikelijke begroetingen van de kleine kindjes en een goedemorgen naar de leraren zoals iedere ochtend en daarna kwamen de kinderen uit hogere klassen kwamen al naar ons toe: “Will we write exams today?” Al snel kwamen we erachter dat het vandaag ook niet ging gebeuren. Dag twee van nutteloos op een stoel de tijd uitzitten. Voor de duidelijkheid: dan duurt de dag heel erg lang. Op woensdag konden we dan eindelijk beginnen met de examens. De kinderen hadden alsnog niet genoeg geleerd, want spieken doen ze hier ook! Ze hebben hier zelfs het lef hun notebook op tafel te pakken en het antwoord op te zoeken. Dat examen mag dan ingeleverd worden natuurlijk! Ook komen moeders of kinderen uit andere klassen even binnen lopen voor een pen of geld. Twee keer klappen betekent dat een student binnen wilt komen. Vrij apart tijdens een examen, maar ik was al lang blij dat we gestart waren. Stilte is ook iets waar ze niet veel waarde aan hechten. Meerdere malen heb ik de leraren gevraagd om stil te zijn en uiteindelijk heb ik ze mijn lokaal uitgestuurd: stil of wegwezen! Mijn kinderen willen zich concentreren. De directeur heb ik met de toetsbladen een klap gegeven (een Nederlands klapje, wees niet bang) en nadat hij eindelijk uitgelachen was, begreep hij ook mijn punt. De rest van de week heb ik hem niet meer gehoord. Missie geslaagd! De resultaten van de examens waren enorm teleurstellend, dus na de vakantie gaan we hard aan het werk.

De laatste dag van de examenweek was een bijzondere dag. Niet alleen omdat de saaie week erop zat, maar ook omdat mijn tweelingzusje in Nederland en ik in Afrika onze tienerjaren achter ons hebben gelaten. Onze 20e verjaardag apart van elkaar vieren heeft de nodige tranen gekost, maar volgens mij hebben we ons allebei goed vermaakt. Hier in Ghana is het traditie dat de jarige ondergedompeld wordt in het dichtstbijzijnde water. Was ik even blij dat de school dichtbij de zee én de rivier staat. In de kleine pauze was het dan zover. Een leraar kwam me halen en met een hele groep kinderen werd ik naar het water begeleid. Hij kan zelf niet zwemmen, dus werd ik overhandigd aan een leerling die me het water in stuurde. Mijn hele broek nat, maar gelukkig was ik nog niet omgevallen. Daar namen ze jammer genoeg geen genoegen mee, dus (nadat ik als een watje was weggerend) mocht ik nog een keer de zee in. Hoge golven en kuilen in het zand en ja hoor, de blafono lag in de zee! Er werd voor me gezongen en stiekem hoopte ik dat dit het dan was voor deze 21e april.

Nog nat van het zeewater liepen Amber en ik in de lunchbreak naar de Beach Camp. Daar stonden Alex en Robert me al op te wachten. “Hey, birthday girl! You can eat first and then GET READY!” Fijn, heel fijn. Daar gaan we weer! Nadat ik mijn overheerlijke birthday meal op had, gooide Alex me over zijn schouder en liep de rivier in. Klets, daar lag ik! Rustig heb ik al het zeezout van me afgewassen, maar toen ik terug liep stond Alex al klaar met zand op zijn borst: “let me hug the birthday girl!” Rennen heb ik wederom geprobeerd; geslaagd ben ik deze tweede keer ook niet. Al vond ik mezelf best stoer dat ik twee keer de strijd met een Ghanees aan ben gegaan. Een lekkere knuffel van Alex, daarna nog een kort moddergevecht en toen kon ik mezelf weer schoon gaan wassen. In de avond hebben mijn huisgenoten een heerlijk avondmaal voor me gekookt en heb ik nog even (huilend en wel, ik zal het niet ontkennen) mijn tweelingzusje over Skype kunnen feliciteren. Ik zal blij zijn als mijn familie aankomt volgende week. Een verjaardagsknuffel van mijn moeder en kusjes van mijn zusje zijn welkom! Nog een paar nachtjes en dan zijn ze er!

Zoals iedere blog zal ik nog even een leuke situatie vermelden die in Nederland, voor zover ik weet, niet in Nederland voor komt. Iedere middag rijden we mee terug met een leraar van de school, dus ook dinsdag ben ik (met wat natte kleren aan) in zijn auto gaan zitten. Deze leraar rijdt nogal sloom en voorzichtig. Ik begon me steeds meer af te vragen of hij zijn rijbewijs wel had. Ik vroeg hem hoe het eigenlijk zat het met behalen van het rijbewijs in Ghana. Een soortgelijke opleiding met een instructeur naast de leerling. Het duurt meestal zes maanden. Na drie maanden stopt de opleiding en moet de leerling drie maanden rondrijden zonder ongeluk te veroorzaken en dan mag hij verder op voor het laatste examen. In mijn onwetendheid vroeg ik hoe lang het hem had geduurd: “I don’t have it yet..” Dat dacht ik al! Met de motor naar school scheuren in de ochtend en ’s middags mee terug rijden met een leraar zonder rijbewijs. In Ghana kan alles!

Wel leuk om te weten: ik loop er inmiddels ook bij als echte Ghanees. De kleermaker is er, na zijn verbazing hoe laag ik mijn broek laat hangen, toch in geslaagd om een broek op maat te maken met heerlijke felle kleurtjes. Een H&M broek door Ghanese handen gemaakt. Volgende week ga ik er nog meer laten maken, zodat mijn garderobe mooi wordt uitgebreid en ik mee kan gaan als numblo yumo (black person). Een leraar op de school heeft ons geleerd wat we terug kunnen zeggen als we blafono naar ons hoofd geslingerd krijgen. Numblo yumo is hetzelfde als gekleurde man of vrouw. Iedereen vindt het hilarisch en al menig motor driver heeft zitten giechelen als we het vanaf zijn motor naar de omgeving riepen. Dat is een blijvertje dus! Langzaamaan leer ik wat meer woorden kennen, maar deze taal blijft erg ontoegankelijk voor een Westers persoon.

Sinds donderdag is de school gesloten: VAKANTIE VOOR ONS DUS.
Vanavond gaan we naar Accra. Er wordt daar een Holland Party gehouden in verband met Koningsdag. Gratis frikadellen en kroketten de hele avond geserveerd. Ik ben erg toe aan wat Nederlands voedsel, dus wij stappen zo in de trotro op naar het voedselfestijn!

Volgende keer dat ik jullie spreek ben ik omringd door mijn familie. Misschien willen zij ook wel een stukje typen!

Tot snel,
Allemaal heel erg bedankt voor de verjaardagswensen,
Groetjes, kusjes, knuffels en heel veel liefdevolle stokslagen,
Inmiddels helemaal droge en schoongewassen birthday girl.