Welkom In Ghana!

Lieve mensen in het verre Nederland,

Daar zijn we dan: aangekomen in Ghana! Nadat eerst onze vlucht gecanceld was, we daarna een eerdere vlucht moesten hebben en toen alsnog twee uur moesten wachten hadden we een klein idee gekregen van hoe het er hier aan toe zou gaan. Stress, stress, stress maar dat konden we dan toch eindelijk achter ons laten. Het vliegtuig verlatend zagen we Wilmiek, Rachel en Ashley al staan. Wilmiek en Rachel zijn studenten fysiotherapie aan Avans in Breda. Ashley is hier de supervisor met veel kennis van het land en de mensen. Geloof het of niet, maar toen we naar buiten liepen: REGEN! De taxi driver Michael rende snel naar de auto en wij, als echte Nederlanders, liepen rustig door de plassen en de druppels naar de auto. Die nacht hebben we overnacht in een guesthouse in Accra. Ja, wat kan ik daar over zeggen? Een prima overnachting ondanks het gebrek aan slaap. In de ochtend hebben Amber en ik heerlijk kunnen douchen onder wel 3 stralen!

In Accra hebben we in de Vodafone een simkaart en dongel kunnen kopen. Uiteraard ook even geld gewisseld. Ik stel voor dat we deze gezellige kleurtjes van de briefjes ook voor het Nederlands geld invoeren. Deel het bedrag in de winkel door iets meer dan 3 en dan komt de prijs in euro naar voren. Het meeste is natuurlijk erg goedkoop.

In de auto naar onze bestemming, Ada Foah, merkte ik al gelijk veel verschil in huisvesting. Accra is erg commercieel vergeleken met dit vrij arme dorpje. De eerste dag was het als lopen in een film. In Nederland zijn we gewend op straat met name blanke mensen te zien en hier was het steeds weer een verrassing om ‘iets’ bruinere mensen te zien. Het Engels valt me hier niet tegen; mensen in de winkels spreken een aardig woordje Engels. Erg fijn!

De eerste avond hebben we Desmond, een vriend van Ashley, ontmoet en met z’n allen uiteten geweest. Super aardige jongen van 20 jaar en natuurlijk vroeg ik hem mij de Ghanese handdruk te leren. Ook gisteren heb ik nog met hem geoefend en hij zegt dat ik het al best onder de knie heb. Wel erg frustrerend: dan denk ik het net onder de knie te hebben, geeft iemand me een ‘normale’ handdruk.. Bij iedere ontmoeting begroeten de mensen elkaar met een handshake; goed om van je smetvrees af te komen! Met een drankje bij een van de terrasjes viel opeens het licht uit. Op de eerste dag in Ada Foah gelijk een lights off. Dat werd dus met een zaklamp naar huis lopen. Probeer maar eens zonder licht naar de wc te gaan en daarna met een waterzakje je handen te wassen. Een mooie ervaring was het zeker.

De volgende ochtend was de stroom nog steeds niet aan. Water gehaald in de put in de tuin, een soort van opgefrist en naar Ashley gelopen. Maandag hebben we de stageschool bezocht: Maranatha Primary School. Een school op een uurtje afstand van ons huis. Een halfuurtje lopen en een halfuurtje met de boot. Prima te doen! Op het water is het wat koeler en ook nog eens erg mooi. De school is gebouwd op het Marantha Beach Camp. Dit is een eiland met hutjes en tentjes om in te overnachten met bar en restaurantje. Alle inkomsten van de Beach Camp gaat naar de school. De school is knalgeel en overal bruine kindjes in oranje met bruine schooluniformen. Twee meisjes kwamen gelijk naar ons toe rennen en gingen voor een paar minuten aan onze benen. Iedereen zegt gedag en ze zijn erg vriendelijk op de directeur na.

Elvis, de directeur van de school, ging lekker ongeïnteresseerd languit op zijn stoel liggen toen we ons eerste gesprek met hem hadden. Gelukkig waren andere leraren en helpende om en rond de school wel erg aardig. Woensdag starten we met observeren in alle klassen. Dit zijn er 5 en de nursery waar alle baby’s worden verzorgd. De kinderen worden gecategoriseerd op niveau, niet op leeftijd. Zo kan het dus zijn dat een jongen van 10 met kinderen van 6 in de klas komt. Niet erg motiverend voor de jongen van 10, maar het is al erg speciaal dat hij naar school kan. Na het bezoek op de school hebben we gegeten op Beach Camp en daarna zijn we teruggevaren. We hadden een afspraak met Jonathan, een vertrouwenspersoon die werkt bij het GES: Ghana Education System. Hij was erg enthousiast over onze plannen met drama en muziek. Hij wilde meteen een man met een hogere functie bellen om het te vertellen, maar wachtte daar toch maar even mee. Erg fijn om gewaardeerd te worden! Hij legde ons nog even uit over culture shocks, met name het slaan van de kinderen. Hier op straat zijn kraampjes met stokken te koop om kinderen te slaan. Hij vertelde dat de ‘punishments’ wel vastgelegd worden in een boekje en als het te ver gaat mogen we het melden. Naar mijn mening hoeven kinderen sowieso niet geslagen te worden, dus wat ‘te ver’ gaan is moet ik nog maar uitvinden. In de middag hebben Wilmiek en ik een rondje langs het strand gelopen en door het dorp gewandeld. En ja hoor, de eerste waterzakjes heb ik al op mijn hoofd gedragen. Misschien kom ik nog sterk terug!

Alles is erg wennen, maar heel erg mooi en interessant. De mensen zijn vriendelijk en dat is belangrijk natuurlijk. Een grapje kan er altijd wel van af, dus ik voel me gelijk thuis! Na 24 uur hebben we nu eindelijk weer stroom dus dat is erg fijn!

Een paar bijzonderheden die me zijn opgevallen:
- Tweeling zijn is heel erg speciaal. Mensen krijgen vaak bijnamen naar de dag waarop je geboren bent. Mama, op welke dag ben ik geboren? Opzich is dat niet nodig, want toen ik zei dat ik een tweeling was kreeg ik een andere bijnaam. Ik ben aquili, de oudste, en akoko is Kyra.
- Mensen kijken best streng, maar met een ‘afternoon’ en een zwaai komt al een mooie witte glimlach naar voren. Het is gebruikelijk om te vragen hoe het met mensen gaat. We worden aangekeken alsof we beroemd zijn. Blafono (blanke) wordt vaak naar ons geroepen en soms moeten kinderen onze huid even voelen.
- Myrthe is niet uit te spreken. De eerste dag heb ik het nog geprobeerd, maar ik stel me nu voor als Myt. Dat wordt prima uitgesproken dus ik houd hier maar aan vast. Amber is Ambak, ook erg leuk!

Tot slot voor de bezorgde mensen onder jullie: ik voel me prima! Het is een hele ervaring, maar ik ga hier sowieso tot rust komen en heb nergens last van. De vrijheid hier is goed voor ieder mens en zeker voor zo’n stresskip zoals ik!

Allemaal hartstikke bedankt voor de handige spulletjes, etenswaren, hulpmiddelen en natuurlijk het leuke boek dat ik heb gekregen! De zonnelader (bedankt pap!) is ook al in gebruik geweest.

En papa: van harte gefeliciteerd!!